tytuł: Kształt demona
autor: Amelia Atwater-Rhodes
posiadam skąd: biblioteka
gim. 21, na komputerze
posiadam od: -
przeczytana:
tytuł oryginału: „Demon
in my view”
data wydania: pierw.: 2000
polsk.: 2002
wydawnictwo: Exlibris
tłumaczenie: Wojciech
Usakiewicz
liczba stron: 160
ISBN: 83-88455-94-X
kategoria: fantastyka
moja ocena: 10/10
seria: Seria
z dreszczykiem t.3/3(4)
ZAWARTOŚĆ ZBIORU
„Kształt demona”
OPIS
Jessica nie jest przeciętną nastolatką.
Chociaż nikt w jej szkole nie ma o tym pojęcia, jest poczytną pisarką. Pod
pseudonimem Ash Anihgt wydała książkę o wampirach. W swojej wyobraźni, razem z
wampirami i czarownicami, czuje się dużo lepiej niż w towarzystwie kolegów i
koleżanek z klasy. Do szkoły przybywa jednak dwóch nowych uczniów, pragnących
zdobyć jej przyjaźń. Podobieństwo jednego z nich do Aubreya – okrutnego bohatera
jej książki – jest niesamowite. To przecież niemożliwe, by wytwór wyobraźni
mógł ożyć. Ale czy na pewno…
FRAGMENTY
·
„W samotności” – Edgar Allan Poe
Od lat dziecięcych zawsze
byłem
Inni niż wszyscy – i
patrzyłem
Nie tam, gdzie wszyscy –
miałem swoje,
Nieznane innym smutków zdroje
–
I nie czerpałem z ich krynicy
Uczuć – nie tak, jak
śmiertelnicy
Radością tchnąłem i zapałem –
A co kochałem – sam kochałem
–
To wtedy – nim w burzliwe
życie
Zdążyłem wejść – powstała
skrycie
Z dna wszelkich złych i
dobrych dążeń
Ta tajemnica, co mnie wiąże –
Ze strumienia lub potoku –
Z urwistego góry stoku –
W kręgu słońca, gdy w jesieni
Blednie złocisty blask
promieni –
Z błyskawicy ostrym końcem
Drzewo obok mnie rażącej –
Z burzy, gromów, ziemi
drżenia –
Z chmury – która u sklepienia
Niebieskiego zawieszona –
Miała dla mnie kształt
demona.
MOJA OPINIA
ZACZERPNIĘTE
Z KSIĄŻKI
·
prolog
Noc jest przesycona tajemniczością. Nawet kiedy
księżyc świeci najjaśniej, tajemnice kryją się wszędzie. A potem wstaje słońce
i jego promienie malują tyle cieni, że dzień jest znacznie bardziej łudzący niż
cała ukryta prawda nocy.
Żyłam tym złudzeniem przez większą część życia, ale
nigdy do niego nie należałam. Przed urodzeniem zbyt długo istniałam zawieszona
między nicością a życiem i nawet teraz wciąż słyszę szepty nocy. Mocna lina
trzyma mnie po ciemniej stronie świata, z dala od świata.
· rozdział I
Czarną zasłonę snu rozerwało zawodzenie jakiegoś
piosenkarza, dochodzące z radiobudzika. Jessica jęknęła i uciszyła go gniewnym
plaśnięciem, a potem po omacku zaczęła szukać wyłącznika. Ciemnoczerwone,
zmieniające odcień światło lampki solnej wystarczyło, aby mogła sprawdzić
godzinę.
Siódma. Czerwone cyfry żarzyły się sadystycznie.
Zaklęła. Znowu przespała zaledwie dwie godziny. Jak mimo to udawało jej się
trwać w świecie przytomnych ludzi, było zagadką. W każdym razie zawlokła się
pod prysznic, a tam zimna woda dokończyła tego, co rozpoczął budzik.
Zostało jeszcze tylko sto osiemdziesiąt dni szkoły,
pomyślała, szykując się do rozpoczęcia ostatniego roku w Ramsa High School.
Ubrała się błyskawicznie i w pośpiechu zarzuciła na ramię plecak, by sprintem
dobiec na przystanek autobusowy. Śniadanie? Płonne marzenie.
Ramsa High School, co za uroczy kawałek piekła,
pomyślała, gdy autobus zatrzymał się przed szkołą. Jeszcze rok i uwolnisz się
od niego raz na zawsze. Tylko ta myśl mogła rano skłonić Jessicę do opuszczenia
łóżka. Jeśli zaliczy ostatni rok, nigdy więcej nie dostanie się w macki Ramsa
High School.
Mieszkała w Ramsa, odkąd skończyła dwanaście lat,
dawno już więc przekonała się, że inni uczniowie nigdy jej nie zaakceptują.
Niewielu okazywało jej otwartą wrogość, ale o żadnym nie powiedziałaby też, że
odnosi się do niej ciepło i przyjaźnie.
Zbliżając się do budynku, Jessica miała przykrą
świadomość tego, jak wielu uczniów idzie grupkami. Znała tych ludzi od pięciu
lat, ale wydawało się to nie mieć znaczenia, gdy ją mijali bez słowa.
Dostrzegła nawet, że dwie dziewczyny zatrzymały na niej widok, jedna szepnęła
coś do drugiej, a potem obie szybko się usunęły, jakby mogła im w czymś
zaszkodzić.
Chłopak z najstarszej klasy, którego znała od
pierwszego dnia pobytu w szkole, na jej widok zrobił znak krzyża. Kusiło ją,
żeby przestraszyć go jakąś satanistyczną inkantacją, bo już dawno z
niezrozumiałego dla niej powodu uznał ją za wiedźmę. Od czasu do czasu z
przekory lub po prostu dla zabicia nudy podsycała w nim to przekonanie.
Sama myśl była w pewnym sensie zabawna. Jedyne
czarownice, jakie znała, żyły w zamkniętym świecie powieści, pisywanych przez
nią od kilku lat. Któraś z nich mogłaby spokojnie przedefilować przed tym
idiotą, a on na pewno nie zgadłby, kogo ma przed sobą. Wiedźmy Jessiki były
mocno uczłowieczone i z zachowania, i z wyglądu.
Jeszcze śmieszniejsze było jednak to, że jej
tradycyjny wróg trzymał egzemplarz książki „Tygrys, tygrys” Ash Night. Jessica
była ciekawa, jak zareagowałby, gdyby dowiedział się, że ten zakup wkrótce
przyniesie jej tantiemy.
Pomysł na książkę wpadł jej do głowy przed kilkoma
laty, gdy razem z Anne odwiedzały jedną z jej dawnych koleżanek w Cocnord, w
stanie Massachusetts. Prawie cały weekend spędziła wtedy zamknięta w pokoju i w
końcu tamte ciężko przepracowane godziny zaprocentowały.
W klasie Jessica usiadła na końcu, sama jak zawsze. W milczeniu czekała na
sprawdzenie listy. Nauczycielka była młoda, Jessica jeszcze jej nie znała.
Nazwisko, wypisane na tablicy, zostało skwitowane przez uczniów kilkoma
parsknięciami. Kate Katherine, nauczycielka szkoły średniej, musiała mieć
niezdrowych rodziców. Z drugiej strony jej imię i nazwisko było prawdopodobnie
łatwiejsze do zapamiętania niż „Jessica Ashley Allodola”.
- Jessica Allodola? – wyczytała panie Katerine, jakby
w odpowiedzi na myśli Jessiki.
- Jestem – odpowiedziała machinalnie. Nauczycielka
postawiła znaczek w dzienniku i przeszła do następnego nazwiska.
Tymczasem w uszach Jessiki aciąż brzmiały słowa Anne,
jej przybranej matki.
- Jutro jest pierwszy dzień nowego roku szkolnego,
Jessie. Jeśli możesz, postaraj się przynajmniej nie trafić od razu do dyrektora.
Zrób to jeden raz.
- Nie nazywaj mnie Jessie – odparła.
- Postaraj się, Jessico – poprosiła Anne. – Może dla
mnie?
- Nie jesteś moją matką. Nie dyktuj mi, co mam robić.
- Nie masz nikogo, kto byłby dla ciebie matką bardziej
niż ja! – odburknęła Anne, straciwszy cierpliwość.
To zapiekło. Jessica z godnością poszła do swojego
pokoju, mamrocząc pod nosem:
- Moja prawdziwa matka była przynajmniej na tyle
bystra, że zawczasu się mnie pozbyła.
Raptownie odzyskała poczucie rzeczywistości i zaczęła
z goryczą zastanawiać, czy Anne czuje się pokrzywdzona przez los z powodu
adoptowania takiego dziecka jak ona. Te ponure rozmyślania przerwała jej ładna
dziewczyna z kasztanowymi włosami, która nieśmiało weszła do klasy.
- Przepraszam za spóźnienie – powiedziała. – Jestem
nowa w szkole i trochę się zgubiłam. – Przedstawiła się jako Caryn Rashida.
Pani Katherine odnalazła jej nazwisko na liście i skinęła głową.
Caryn rozejrzała się w poszukiwaniu wolnego miejsca,
Jedno z nich znajdowało się akurat obok Jessiki. Gdy jej wzrok padł na Jessicę,
zawahała się jednak, jakby nagle zapragnęła usiąść gdzie indziej. Jessiki to
nie zdziwiło. Wszyscy mieszkańcy Ramsy zdawali się jej unikać niemal
podświadomie.
Ale Caryn podjęła decyzję i zdecydowanym krokiem
przemierzyła klasę. Wyciągnęła rękę do Jessiki.
- Cześć, jestem Caryn Rashida. – odrobinę zająknęła
się przy wymawianiu nazwiska. – Dlaczego siedzisz tutaj sama?
- Bo tak chcę – odparła chłodno Jessica, kierując
spojrzenie szmaragdowych oczy prosto w bladoniebieskie oczy Caryn. Ta
wytrzymała je nieco dłużej niż inni, ale w końcu odwróciła wzrok.
Jessica z irytacją odnotowała skrępowanie dziewczyny i
jej postanowienie, by mimo to podjąć próbę. Nie życzyła sobie znalezienia się
jak bezdomne dziecko pod opiekuńczymi skrzydłami nowej. Niechęć umiała
zrozumieć, litości nie cierpiała.
- Nie chciałabyś mieć towarzystwa? – spytała Caryn
trochę mniej natarczywym, lecz przyjaznym tonem.
Ignorując wysiłki Caryn, by nawiązać rozmowę, Jessica
wyciągnęła ołówek i zaczęła rysować.
- No, skoro tak… Chyba lepiej będzie, jeśli zostawię
cię samą - powiedziała nowa
przytłumionym głosem. Przeniosła się do innego stolika. Jessica nadal rysowała,
nie zwracając uwagi na Caryn i nauczycielkę, która monotonnym głosem
informowała o przydzielaniu kłódek z zamkiem szyfrowym.
Pani Katherine poprosiła Caryn i pomoc, a gdy nowa,
skończywszy, przechodziła obok stolika Jessiki, na chwilę przystanęła. Jessica
ponuro pomyślał o jej natręctwie.
- Nigdy nie umiałam się z tym obchodzić – mruknęła
Caryn, bezradnie obracając kłódkę w dłoniach. Nastawiła kolejno chyba dziesięć
różnych kombinacji, ale bez skutku. – Może jest zepsuta… Spróbujesz?
Jessica wyjęła kłódkę z rąk Caryn i w sekundę ją
otworzyła.
- Lepiej, żebyś nie musiała za często używać jej w tym
roku.
- Jak to w ogóle działa? – Caryn roześmiała się z
władnej nieudaczności.
- Sama do tego dojdź. – Jessica zamknęła kłódkę w
odrzuciła ją nowej.
- Co ja ci takiego zrobiła?- Caryn w końcu
skapitulowała. Jessica nie zdziwiłaby się nawet, gdyby zobaczyła łzy w jej
oczach. – Dlaczego jesteś dla mnie taka niemiła?
- Bo taka już jestem – odpaliła Jessica, po czym z
trzaskiem zamknęła i odłożyła notatnik. – Musisz się do tego przyzwyczaić.
Odwróciła się plecami do Caryn i ruszyła za innymi,
pani Katherine prowadziła już bowiem klasę do szafek. Do końca dnia nowa nie
próbowała nawiązać z nią rozmowy. Nikt inny też nie. Poza przybyciem Caryn
właściwie nic się nie zmieniło.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Witam :)
Będzie mi miło, gdy odwiedzając tę stronę, zostawisz po sobie ślad w postaci komentarza.
Pozdrawiam,
Crystal